Devinalha

Qu'es aquò, qu'es aquò?

Quò's plen coma una fenèira,
Quò a ni pòrta ni fenèstra.

Devinalha

Qu'es aquò, qu'es aquò?

Fònt blancha alh mitan d'un prat.

Devinalha

Qu'es aquò, qu'es aquò?

Tot petaçat
Tot borrassinat
L'agulha i a jamai passat.

Devinalha

 

De qu'aquò's ?

Plen lo jorn
Voidat la nuèit
 

Los congolés

Los  ingredients

I a 200 g de notz de coco en podra,
180 g de sucre, 3 blancs d'uòus,
2 culhièrs bèls de compòta
220° Enfornar 8 minutas


Chau mesclar la notz de coco amb lo sucre e los uòus amb la forcheta.

Ajustar la compòta en començar per un culhièr.

L'ensem dèu faire un botla gròssa .

Tanlèu la constància es bòna, fasètz de botlas puèi escrasatz-las e fasètz-ne de piramidas.

220°  Enfornar 8 minutas



Amanda

Per escotar la recèpta que ditz Amanda:
 
https://soundcloud.com/sandre-sandre/los-congoles-segon-amanda/s-9pjGs

Lo Chaval-Drac

Un jorn, d'enfants jogavan a la barra près de Molompisa. Un gente chavau blanc passa davant z-eles e s'arrèsta tot en los engaitar d'un biais complasent. Un daus enfants, mai ardit que los autres, sauta sobre lo chavau que se bòta de genolhons per lo laissar montar. Un autre dròlle sèg lo primièr, totes montan en cropa pendent que l'eschina de la bèstia s'estira, s'estira que s'estirarà... Lo Drac prend alara sa corsa e galòpa vèrs V-Alanhon. 
« Vos vase totes ennejar, diguèt lo Drac.
 - Senhatz-vos viste, los enfants, cridèt una vièlha femna que z-aviá vist lo manètge. Vos vai ennejar ; quò's lo Drac ! » 

Los enfants esglasiats se senhan e se retroban sobre lors pès a una lèga de Molompisa. Lo Drac s'èra avalit...

 

D'après lo conte de Desdièr Huguet que ven delh sit

http://www.recits-occitan.com/ 

Se pòt escotar ailai: http://www.recits-occitan.com/nord-cantal/legende_drac/bgsound.htm

Devinalha

De qu'aquò's?

Figura roja
Cervèla de boès
Coá verda

Agulhon petiton.

Lo relòtge vèlh vòu tornar venir jòine. Un client e sa dròlla se sacan dins la botica.

La dròlla ditz a son paire:

«Vòle ben crompar aqueste relòtge.

- Ben non, quò's tròp vèlh.

- Mas quò pòt pas venir jòine?

- Ben non, quò's pas possible!

Lo relòtge compren que son songe, aquò's pas possible. Aquò lo rend ben triste.

« - Perqué ploras, Relotjeta? Ditz lo relotgièr.

- Per çò que voliá venir jòina mas quò's pas possible per çò que se pòt pas remontar lo temps. E alòrs dengun me vòu crompar. E quò fai que sèi bien trista.

- Te'n fajas pas, mon agulhon petiton. Vau eissaiar de far quicòm per tu. Quò's possible de tornar montar lo temps. Apèita doas minutas, vau querre la clau dins lo talhièr en bas.

- A! Quò vai mèlh, sèi solatjada! Tica-taca!»

Quand lo relotgièr tornèt montar la clau de la cava, lo relòtge foguèt tot joiós. Remontèt las agulhas delh relòtge e tot en un còp lo temps remontèt de quaranta ans. Alh relòtge, li semblava que tombava, que dormissiá, que sonjava que nadava dins d'espaguetis a la bolonhesa, que desrotlava un rotlèu de sopalin, que galopava sobre lo chivau de Napoleon lo primièr, que se transformava en un monstre blau.

Aquò durèt mas quauquas minutas. Quand badèt sos uèlhs, lo relòtge èra dins una botica que semblava quasi la sieuna. La pòrta èra de fusta e i aviá una veirina. La lampa èra cobèrta amb un papièr jornau. Mas lo planchat èra mai clar. I aviá un dringolon alh dessobre de la pòrta. Las parets èran blavas. D'eschalièrs blaus que viravan menavan en naut. La caissa registradoira èra jauna.

Un drollet se saquèt dins la botica. S'aprochèt de la caissa e diguèt alh monsur: «Bònjorn, voudriá crompar un relòtge per lo paire. - Vai-li, chausís, mon petit drollet.» Lo drollet anèt vèrs los relòtges, mostrèt delh det lo relòtge, e diguèt que voliá aquel. Lo relòtge èra tras que content, li semblava que nadava dins un ocean de mossa de chocolat. Un jorn, lo relòtge s'espetèt. Lo dròlle, qu'èra aprendís relotgièr, lo reparèt. Vint ans mai tard, lo dròlle vengut jovenòme, dubriguèt una relotjariá. E i botèt totes los relòtges qu'aviá, e mai lo nòstre «agulhon petiton». Quinze ans puèi, una drolleta se saquèt dins la botica amb son paire, e li diguèt: «Vòle aqueste relòtge. - Quò's pas possible, quò's tròp vèlh. - Mas pòt pas rajovenir? - De non, quò's pas possible!» Mas lo relòtge sabiá ben qu'aquò èra possible.

E tica taca

L'istòria es achabada

E taca tica

L'istòria es finida.

Conte escrit per Elia, Júdia, Mòna, Amanda de la classa d'occitan delh collègi Jules Vallès.